hətta “uzun zaman” mənasında başa düşülsün. Belə bir yolu seçməyə mənim tutarlı dəlillərim var idi. Oğrular haqqında onlarca kitab oxumuşdum və görürdüm ki, bunlar qəşəng (çoxu da gülərüz) uşaqlardır, əla geyinirlər, cibləri həmişə pulla doludur, yaxşı at seçməkdə ustadırlar, özlərinə çox güvənirlər, eşqbazlıqda çox incə tərpənir və həmişə də qalib gəlirlər, mahnı oxumaqda, içki içməkdə, kart oynamaqda və ya zər atmaqda mahirdirlər – bir sözlə, bunların cəmiyyəti elə görünür ki, ən ləyaqətli adamlara da yaraşar. Amma heç yerdə (Hoqart istisna olmaqla)1 görməmişəm ki, bir adam həmin oğruların həyatının iç üzünü, acınacaqlı həqiqətini açıb göstərsin. Mənə elə gəlirdi ki, bu canilər dəstəsinin əsil üzvlərini təsvir etmək, onları bütün eybəcərliyi, iyrəncliyi ilə birlikdə qələmə alıb göstərmək, onların miskin və səfil həyatını əks etdirmək
Kiçik yaşlarından kimsəsiz qalan Oliver yad adamların qapılarını dolaşaraq sonda Londona gəlib çıxır. Təsadüf onu azyaşlı cinayətkarlardan ibarət bir dəstəyə gətirir. Həyatın dibindəki bu amansız mühitdə Oliver hər cür sınaqlardan keçməli olur. Saysız-hesabsız macəralar sonda yeniyetməni xeyirxah insanlarla üzləşdirir.
Çarlz Dikkensin “Oliver Tvistin macəraları” kitabı müəllifin sosial romanlarından biridir. O, ədalətli olaraq dünya ədəbiyyatının şedevrləri siyahısına daxil edilib
Mən sənə deyəndə ki, hər hansı bir işi etmək meylində deyiləm, mənim bu cavabım niyəsiz və nə üçünsüz kifayətdir, artıq sözə ehtiyac yoxdur, – mister Kleypol özünəməxsus bir ləyaqətlə cavab verdi.
Bu təsadüflərin hər birində bədbəxt uşaq o biri dünyaya yola düşürdü ki, bu dünyada görüb tanımadığı ulu babaları ilə heç olmazsa orada görüşsün, onların yanında qalsın.
