Гуторскі раз-пораз кідаў на яе погляд і кожнага разу адчуваў нянавісць, варожасць і разам нейкую сімпатыю.
Тут толькі схапянуліся, што ўсяго дзевяць злавілі, а павінна быць дзесяць.
на колькі крокаў убок яшчэ чуліся гукі барацьбы - гэта Матрос боркаўся з Зарубам. Армейцы кінуліся былі к яму на дапамогу, але дарма...
Там лес ці то парк... вялікі, гушчарны... а за ім - Дняпро
Яго ўсе з тлумам віталі. Гэта быў любімец усіх: любілі яго і падуладныя, і начальства, і проста ўсе, хто толькі знаў. Непамерная фізічная дужасць і да яе надта добрая і простая натура, казачная смеласць, адважнасць - усё гэта рабіла з Матроса глыбока сімпатычную асобу.
маленькую паперку. Ляжала яна на падлозе каля стала ў кабінеце пана, пэўна, згубленая
павінен канфіскаваць.
Бацька штось ізноў затарабаніў, але дачка спыніла яго:
- Не трэба, тата! Няхай!
Гуторскі раптам натрапіў на
Гэта быў голас сэрца. А розум гаварыў іншае. Розум бачыў перад сабой ворага, злоснага класавага ворага. Свядомага, бо гэта яскрава свяцілася п
У паперцы было напісана:
«Трыццатага будзем браць вашу воласць. Збірацца ў вас а дванаццатай гадзіне».
