Ішлі, бяднягі, ледзь жывыя: нага за нагу. Чорныя, што зямля чорная.
Няможна было пазнаць Монцю.
Сляды мук, перажытага сораму і гвалту адбіліся страшным выглядам на твары.
На роспыт маткі, з плачам абшчапіўшай яе, Монця прараніла шапатком некалькі слоў праз сілу. Па збялеламу і цьмяна-бруднаму твару цяклі слёзы, пакідаючы палоскі. Адзежа зрабілася шкумаццём.
Дзяўчына прытулілася да хворай сястры, потым адарвалася, схапіла матку за руку і завыла.