беремісің? Өзгесін кештім.
Еркімбек:
— Болады, берейін. Әпкел қолыңды!
Шешенбай:
— Әпкесең, әпкел!
Екеуі қол алысты да, Еркімбек қолын жазбай тұрып бозбалаларға қapaп:
— Жігіттер, бұл шын серт! Бұған куә болыңдар!
Шешенбай:
— Болса болсын! Бірақ, сен болыстың баласысың ғой, зорлық қып бермей кетесің. Әйтсе де алдыңда Құдай бар. Құдайдан күшті емессің.
Еркімбек:
— Рас, рас, Құдай куә болсын! Әкем екі байталдан кедей болмас. Сол қызға не бара алмасам, не ала алмасам, айтқаным айтқан. Бipaқ айтқан қызыңның аға, жеңгесі бар ма?
Шешенбай:
— Бір түгіл екі аға, екі жеңгесі бар!
Еркімбек:
— Шешенбай, енді қалжыңды қойып, жон сөйлесейік сен ол ауылдың жайы-күйін әбден білетін сияқтысың ғой. Қай жағынан орайы келетінін өзің тап, ана сертіміз тұрыпты ғой, онан басқа екеуміз өмірлік дос болайың, осы жұмысты езің жөнде!
Шешенбай:
— Мен қолымнан келгенін аямайын, тіпті, орны келмесе, өзін, де өкпелемессің. Мен ол ауылмен оншалықты аралас емес едім. Сөйтсе де білгенімді айтайын. Ол қыздың екі ағасының еншісі бір болса да, үлкен ағасының бөлек отауы бар. Қыз кіші ағасының қолында. Біз сол кіші ағасының қатыны жағынан айналдырмасақ болмайды-ау деймін.
Еркімбек:
— Дұрыс! Енді өзің осы кешке сол кіші жеңгесінен хабар алып бере аласың ба?