Виктор Франкл бүй деген: Қимылсыз қалған дене мүшесі ауруға бейім тұрады. Қай мүше жалқау болса, сол тараптан кесел шығады. Мына адамның рухани болмысы да сол сияқты. «Мен қазір кіммін? Әсілі кім болуым керек еді? Мені Құдайдың жаратудағы мақсаты не? Тағдырымды өзгертуге ерік қалауым бар ма, жоқ па? Жауапкершілікті не үшін және кімнің алдында арқалаймын? Махаббат пен Ар-ұяттың мәні не? Не үшін жыл сайын қартайып барамын? Не үшін өлетінімді алдын ала сезіп тұрамын? Жаратушы бар болса ОЛ менен не дәметеді?» деген сияқты экзистенциялық сұрақтармен ішкі әлемді жұлқылап отырмасаң, ой-лану механизмін тот басып, адамның ақылы ауруға ұшырайды. Ойқұмарлық феномені әбден жалқау тартып, ақырында жатыпішер маубасқа айналады. Ойланбаған рухани болмыс тез борсып, шапшаң сасиды. Осылайша экзистенция фрустрациясы ақырындап асқынады, –