ilə diqqətləri çəkən səfirliyin rəsmi geyimli bir şəxs, hərəkətlilikdən məhrum cüssəsiylə bir növ bostan müqəvvasına bənzəyən, qarabuğdayı bir kişi gəlmişdi. Abdullah Əfəndi bir müddət onun avtomat kimi yemək yeməsini, daha doğrusu, bu dik bığlı və taxta başın müntəzəm fasilələrlə, birdən-birə kəsilmiş kimi qarşısındakı böyük makaron boşqabına, enib sonra yenə qalxmasına tamaşa etdi. Bu həqiqətən görüləsi bir səhnə idi – müşahidəçi hər dəfəsində bu başın bir daha qalxmayacağı hissini yaşayır və insan bu qorxu içindəykən, birdən-birə iki dodağı arasında bir dəstə makaronla onun təkrar q