Край наш бедны, край наш родны!

Лес, балоты і пясок…

Чуць дзе крыху луг прыгодны…

Хвойнік, мох ды верасок.

А туманы, як пялёнка,

Засьцілаюць лес і гай.

Ой ты, бедная старонка!

Ой, забыты Богам край!

Наша поле кепска родзіць,

Бедна тут жыве народ,

У гразі жыве ён, ходзіць,

А працуе – льецца пот.

Пазіраюць сумна вёскі,

Глянеш – сэрца забаліць.

На дварэ – паленьне, цёскі,

Куча сьметніку ляжыць.

Крыж збуцьвелы пры дарозе,

Кучка топаляў сухіх…

Сьцішна, нудна, бы ў астрозе

Ці на могілках якіх.

А як песьня панясецца –

Колькі ў песьні той нуды!

Уцякаў бы, бег, здаецца,

Сам ня ведаеш куды.

Край наш родны, бедна поле!

Ты глядзіш, як сірата,

Сумны ты, як наша доля,

Як ты, наша цемната.

(1906)