Ossian, Homeri qəlbimdən sıxışdırıb çıxardıb. Bu nəhəng məni hansı aləmə götürüb aparır! Dörd bir yanda qasırğa kükrəyib coşan vaxt, topa-topa dumanların ayın zəif işığında əcdadlarımızın ruhunu qovaraq sərgərdan dolanmağa, dağlarda durub, meşələrdən axıb gedən selin gurultusunda qaranlıq mağaralardan ruhların boğuq iniltisini və talesiz bir qızın qəhrəman sevgilisinin yatdığı, üstü mamır və otla örtülü dörd parça daş üzərində qəmli şikayətlərini dinləməyə aparır! Budur, mən onu, qədim dövrün sərgərdan dolanan ağsaçlı şairini görürəm. O, geniş düzəngahlarda öz əcdadlarının ayaq izlərini axtarır, lakin heyhat, tapdığı yalnız onların qəbirləridir, bu vaxt o inləyərək, nəzərlərini coşqun dənizdə batıb gedən mehriban axşam ulduzuna dikir. Bu anda qəhrəmanın qəlbində keçmiş zamanlar canlanmağa başlayır. O zamanlar ayın şüaları həyatı təhlükə içərisində olan igidlərin yoluna işıq saçırdı, ay onların gül-çiçəklə bəzədilmiş müzəffər gəmisini öz nuruna qərq edirdi. Mən onun alnında dərin bir kədər oxuyuram, görürəm ki, əzəmətli ­insanlardan sonuncusu tək-tənha inləyərək qəbrə doğru səndələyir. O, doğma, cansız kölgələrdən daim yeni, əzablı, yandırıb-yaxıcı həzz alır, eyni zamanda soyuq torpağa, yırğalanan hündür otlara baxaraq deyir: «Məni gözəl ikən tanıyan o qərib səyyah gələcək, gələcək və gəlib soruşacaq: Finqalın gözəl övladı olan o nəğməkar bəs hanı? Onun ayaqları mənim qəbrimi tapdalayır, bir də, o məni əbəs yerə torpağın üstündə arayır».