Ал әзірет Фатиманың ең үлкен қуанышы – әкесінің күлімсірегені, ал ең үлкен қайғысы – әкесінің мұңайғаны еді. Әкесі қуанса, Фатима да қуанып, мәз-мейрам болып, жер-көкке сыймай кететін. Ал мұңайса, жан дүниесі астан-кестен болғандай күй кешіп, қатты қиналатын. Амал нешік, мұндайда қолынан тек келетіні – оның мойнынан құшақтап, мұңаймауын өтіну ғана еді. Қызы Фатима мойнына асылып, көз жасын төккенде, Пайғамбарымыз да оны бауырына басып, басынан сипап, құшырлана сүйіп, сабыр сақтауын өтінетін.