мінезі. Олар «Өзімді «жақсы» демесе, мейлі білсін, «жаман» дегізбесем екен», – деп азаптанады. Екінші, мақтаншақ деген біреуі «демесін» демейді, «десін» дейді. Бай десін, батыр десін, қу десін, пысық десін, әрдайым не түрлі болса да, «десін» деп азаптанып жүріп, «демесінді» ұмытып кетеді. Ұмытпақ түгіл, әуелі іс екен деп ескермейді. Мұндай мақтаншақтардың өзі үш түрлі болады. Біреуі жатқа мақтанатын мақтанды іздейді. Ол – надан, бірақ надан да болса адам. Екіншісі өз елінің ішінде мақтанатындай мақтанды іздейді. Оның надандығы толық, адамдығы әбден толық емес. Үшіншісі өз үйіне келіп айтпаса, не ауылына ғана келіп айтпаса, өзге кісі қостамайтын мақтанды