Біздің қазақта атақты, даңқты үш батыр болған. Бірі – ер Едіге, бірі – қара Қыпшақ Қобланды, бірі – тамадан шыққан Шора батыр. Осы үшеуі – өз бетімен көшіп-қонып жүрген жандар.
Ұры қартайса, сопы болады,
Қар қартайса, бибі болады.
Бүркіт қартайса, тышқаншы болады.
Шал қартайса, жасындағы
Көрген-білгенін былшылдап,
Ертекшіл болады – дағы, –
Демекші, ер Едігеден естігенімді сөйлейін. Ер Едігенің сөзі деп қариялар тақпақ қылып айтып отырушы еді:
Едіге деген ер екен,
Елдің қамын жер екен.
Ел шетіне жау келсе,
10. «Мен шығайын» дер екен.
Едіге деген ер екен,
Елдің қамын жер екен.
Өзінен бір жас үлкен болса,
“Әзізім, сіз білесіз” дер екен.
Едіге деген ер екен,
Елдің қамын жер екен.
Едіге деген ер екен.
Елдің қамын жер екен.
Өзінен бір жас кіші болса,
20. “Ботам, сен тұра тұр,
Мен сөйлеймін” дер екен.
“Едіге деген ер дүрмін,
Үзілмес жібек кендірмін.
Өзі білмегенге,
Білгеннің тілін алмағанға,
Еменнен шоқпар шекесіне,
Шық еткізетұғын мен дүрмін”,
– дейді екен.
Қазақ үш жүз деген атқа ілінбей, елдігі, жұрттығы көзге көрініп, білінбей жүрген күнде, қазақ ортасында Бабай Түкті Шашты Әзіз делінген диуана болыпты. Қаратау маңайында, Мыңжылқы деген таудың бауырында, бір бұлақта дәрет алып, намаз оқуы үшін меншікті мекен-жай қылып жүріпті. Бір күні, таң сәріден, алаңқарақта дәрет алайын деп келе жатса, үш жалаңаш қыз суға шомылып, біріне-бірі су шашып, ойнап жүріпті. Бұрын жалаңаш әйел көрмеген диуана қалпақтай түсіп, талып қалыпты. Манағы үш қыздың бірі де қалпақтай түсіпті.
Сөйтсе, олар пері патшаның қыздары екен. Аққу болып, сау екі қыз талған қызды көтеріп алып, ұшып кетіпті.
Еліне, жұртына апарған соң, бақсы-балгерлерін жидырып, бал аштырған екен. Адамзаттан шыққан әулиенің назары түскен екен. Сол әулие өзі жазып босатпаса, басқаның қолынан келмейді деген соң, ұшқыр перілерді жұмсап алдыртыпты. “Тоқтылық тонауы жоқ” жалаң бұт, жалаң аяқ, өн-бойында көрген жан жиренбейтін жері жоқ, кісі көрерлік түрі жоқ, бір сұмпиған дейді. Құдай жұмысын түсірген соң амал бар ма?!
– Мына қызымды жазып, оңалтып беріңіз, – депті.
– Менің сенің қызыңда не ақым бар, өзіңде не ақым бар? Бұлар дәрет алатұғын суыма шомылып, суымды арамдап кетті. Және мен талып қалып, сол таң намазым қаза болды. Өмірімде бір намаз қаза қылған жоқ едім, соның орнын толтыр, – депті.
Ұры қартайса, сопы болады,
Қар қартайса, бибі болады.
Бүркіт қартайса, тышқаншы болады.
Шал қартайса, жасындағы
Көрген-білгенін былшылдап,
Ертекшіл болады – дағы, –
Демекші, ер Едігеден естігенімді сөйлейін. Ер Едігенің сөзі деп қариялар тақпақ қылып айтып отырушы еді:
Едіге деген ер екен,
Елдің қамын жер екен.
Ел шетіне жау келсе,
10. «Мен шығайын» дер екен.
Едіге деген ер екен,
Елдің қамын жер екен.
Өзінен бір жас үлкен болса,
“Әзізім, сіз білесіз” дер екен.
Едіге деген ер екен,
Елдің қамын жер екен.
Едіге деген ер екен.
Елдің қамын жер екен.
Өзінен бір жас кіші болса,
20. “Ботам, сен тұра тұр,
Мен сөйлеймін” дер екен.
“Едіге деген ер дүрмін,
Үзілмес жібек кендірмін.
Өзі білмегенге,
Білгеннің тілін алмағанға,
Еменнен шоқпар шекесіне,
Шық еткізетұғын мен дүрмін”,
– дейді екен.
Қазақ үш жүз деген атқа ілінбей, елдігі, жұрттығы көзге көрініп, білінбей жүрген күнде, қазақ ортасында Бабай Түкті Шашты Әзіз делінген диуана болыпты. Қаратау маңайында, Мыңжылқы деген таудың бауырында, бір бұлақта дәрет алып, намаз оқуы үшін меншікті мекен-жай қылып жүріпті. Бір күні, таң сәріден, алаңқарақта дәрет алайын деп келе жатса, үш жалаңаш қыз суға шомылып, біріне-бірі су шашып, ойнап жүріпті. Бұрын жалаңаш әйел көрмеген диуана қалпақтай түсіп, талып қалыпты. Манағы үш қыздың бірі де қалпақтай түсіпті.
Сөйтсе, олар пері патшаның қыздары екен. Аққу болып, сау екі қыз талған қызды көтеріп алып, ұшып кетіпті.
Еліне, жұртына апарған соң, бақсы-балгерлерін жидырып, бал аштырған екен. Адамзаттан шыққан әулиенің назары түскен екен. Сол әулие өзі жазып босатпаса, басқаның қолынан келмейді деген соң, ұшқыр перілерді жұмсап алдыртыпты. “Тоқтылық тонауы жоқ” жалаң бұт, жалаң аяқ, өн-бойында көрген жан жиренбейтін жері жоқ, кісі көрерлік түрі жоқ, бір сұмпиған дейді. Құдай жұмысын түсірген соң амал бар ма?!
– Мына қызымды жазып, оңалтып беріңіз, – депті.
– Менің сенің қызыңда не ақым бар, өзіңде не ақым бар? Бұлар дәрет алатұғын суыма шомылып, суымды арамдап кетті. Және мен талып қалып, сол таң намазым қаза болды. Өмірімде бір намаз қаза қылған жоқ едім, соның орнын толтыр, – депті.
