Metropol mehmanxanasına aparıb, orada hərəsinə xüsusi bir otaq ayırdılar. Belə hörmət hətta mənim kimi kölgədə qalan bir adama da edildi. Mehmanxanada tək bir otaq! Çox mülayim səslənir, elə deyilmi? Ancaq inanın, heç də mülayim rəftar etmirdilər, əksinə, bizim kimi «görkəmli adamları» iyirmi-iyirmi, otuz-otuz buztək soyuq baraklara doldurmayıb oda dönmüş isti, tənha mehmanxana otaqlarında yerləşdirirdilərsə, deməli, həddən artıq bic bir üsula əl atırdılar. Çünki lazım olan materialı bizdən qoparmaq üçün istifadə etdikləri bu incə təzyiq metodu, 470 insanı hər şeydən təcrid etmək yolu qol-qabırğa sındırmaqdan, cismani işgəncədən daha təsirli idi. Bizə heç nə eləmirdilər, sadəcə olaraq, mütləq heçliyin qoynuna atmışdılar, görünür, bilirdilər ki, yer üzündə heç nə həmin heçlik qədər insan qəlbini bu cür sıxa bilməz. Döyüb, əzişdirib çovğunlu baraklara atmaq əvəzinə, hər birimizi mütləq bir boşluğa, xarici aləmdən hermetik ayrılmış bir vakuuma salmaqla içimizdəki həmin sıxıntının əvvəl-axır dilimizi açacağına bel bağlayırdılar.