Он сегізінші сөз

Адам баласына жыртықсыз, кірсіз, сыпайы киініп, әрі ол киімін былғап, былжыратып кимей, таза кигені – дұрыс іс. Дегенмен өз дәулетінен артық киіну, не киімі артық болмаса да, көңіліне қуат тұтып, тым айналдыру – кербездің ісі.
Кербездің екі түрлі қылығы болады: Бірі – бет-пішінін, мұртын, мүшесін, жүрісін, қас-қабағын қолдан түзетіп, шынтағын көтеріп, қолын тарақтап әуре болады. Біреуі – атын, киімін «Айран ішерім» деп, солардың арқасында сыпайы, жұғымды жігіт атанғысы келіп, өзінен үлкендерге елеулі болып, өзі қатарлылардың ішін күйдіріп, өзінен кішілерге «Әттең, дүние-ай, осылардың атындай ат мініп, киіміндей киім кигеннің не арманы бар екен?!» – дегізетін кісі болуды ойлану.
Мұның бәрі – масқаралық, ақымақтық. Мұны адам бір ойламасын, егерде бір ойласа, қайта адам болуы – қиын іс. Кербез дегенді осындай «Кер, кердең немеден безіңдер» деген сөзге ұқсатамын. Негізінде, адам баласы адам баласынан ақыл, ғылым, ар, мінез деген нәрселермен озады. Одан басқа нәрсеменен оздым ғой демектің бәрі де – ақымақтық.