Сонда да «бұл жиғаным әлі аз» деп, отынға көзі тоймай, қу бұтақты тере береді. Жаңа бұтақты көрген сайын арқасындағы отынын ұмытады. Соның кесірінен жүгі ауырлап, жалп етіп құлайды. Пайғамбардың оған жаны ашып, жүгіріп барып көмектесті. Мүбәрактың жанашырлығына риза кейіппен қарап тұрған Жебірейіл:

– Ех, Мұхамбет, бұл сенің дүниеқоңыз үмбетің ғой. Ол бейшара тірісінде дүние-мүлікке тоймаған. Қала берді, жиған дүниесінің ішінде ғаріп-міскіннің көз жасы бар. Жүгін ауырлатып тұрған нақақ көздің жасы. Жиғандарын бауырларымен бөліспеді. Өз рақатына да қимады. Өлгенше мал көбейтіп, ешкімге зекет бермеді. Енді мәңгі бақи осылай отын жинап, қор