пайғамбарға бір топ адам кезікті. Олар мүбәракты көріп, алдынан жүгіріп шықты. Пайғамбар сәлем беріп еді, олар қолдарын ербеңдетіп ымдады. Бәрі қаумалай келіп, мұң-мұқ-тажын жеткізбек болды. Бірақ қанша сөйлейін десе де, дыбыстары шықпады. Тілдері икемге келмеді. Жақтары қарысып, қатып қапты. Пайғамбар не істерін білмей әлек болды. Жебірейіл:
– Бұлар – мылқаулар қауымы. Пәниде аузы өсек, ғайбаттан босамаған бақытсыз жандар. Ерлі-зайып-тының ортасына түсіп, өсекпен біреудің шаңырағын шайқалтқан, екі достың ортасына от салып, жақсыларды бір-біріне дұшпан қылған залымдар. Олар ақиретте осылай мылқау боп тіріледі. Құдайға, пайғамбарға мұң-мұқтажын жеткізе алмай қиналады. Жапа шегеді. О дүниеде ешкім олардың дауысын естімейді, – деді. Пайғамбар ол қауымнан теріс бұрылып кетіп қалды