Бірде «Айман-Шолпан» спектаклін қоярда жігіттердің бі-разына қамшы ұстатып қойғанмын. Соны Өзбекәлі байқап қалып:

– Қамшы неше өрім болады? – деп сұрады.

Мен сөзден тосылдым. Ол сөккен жоқ. Керісінше қам-шының тарихын түсіндіре бастады. Сөйтсем қамшы төрт, алты, сегіз, он екі, он алты өрім болады екен. Бұрынғы қазақтар жолаушының қамшысына қарап-ақ, оның батыр, би, төре, малшы, елші екенін ажыратыпты. Ал мен спек-такльдегі батыр жігіттерге социалистік ауылдардағы малшыдан көрген төрт таспалы қамшы ұстатып қойыппын. Оның өзі беріде пайда болған қамшы екен»