Атаң бір Тəуке болғалы
Қалмаған, сірə, өктемің…
«Арда» деп мені сөккендей
Анаңа бар ма шөккенім?!.
Қатесіз пəнде құл болмас,
Қатаң болы демесем,
Айыбым артық жоқ менің.
Əбілхайыр бабасын,
Тіле шауып сабасын,
Елді қылып ала ауыз
Қатты ұстаған жобасын,
Ұстамаса бөлмелеп,
Қалың халық біріксе,
Мінездің шығар оғашын.
Елге нағып хан сенсін
Атасын шапқан шулатып,
Қызыл қанын сулатып,
Мал-жиһазын талатып
Талай да жыртқан жағасын
Ортаға келген билікті
Біріне-бірі қимады,
Бір қазанға сыймады.
Бəрі дырау, бəрі нар, –
Кеңеске жұртын жинады.
Ортаға келген билікті
Ел қамын жеген халықшыл
Ер Исатайға қимады.
Ұйқымнан жатқан оятып,
Тұрғызды сөзбен жетектеп.
Дауысын естіп халқымның
Ұйқымнан жатқан тұрғанмын,
Ел қамын жеген ер үшін
Шыбын жанын пида еткен –
Мен бір даяр құрбанмын,
Таң ағарып атқанда,
Сансыз бір əскер сайланып
Үстіне келіп шүйілді.
Сансыз бір əскер сайланған,
Өлімге басы байланған
Көпектен көрдік не пайда?
Жамандықта алдырмас
Бір сырттанды бақпадың.
Исатай ердің сырттаны,
Күндердің күні болғанда
Көпектің елін сол ертіп
Көрдің бе міне шапқанын!
