жекжат мінгізген жүйріктің жеті жыл көзі жүрсе, жетпіс жыл даңқы жүреді
Өскемен қаласына сән беріп тұрған «Үлбе» мәдениет үйі, «Пионерлер үйі», музыкалық мектеп, спорт сарайы, «Ертіс» қонақүйі, «Стрелка» шағын ауданы Ертіс жағасының әдемі бөлігі Славскийдің арқасында гүл-денген
Асық ойнау, жасырынбақ, жарыс – баланың ептілігін, шапшаңдығын, мергендігін, табандылығын және басқа да жауынгерге қажетті қасиеттерін шыңдайды.
Қазақтың «әдіссіздік – әлсіздік, ептілік те – ерлік» дей-тін сөзі ақиқат екеніне тәжірибеммен көз жеткіздім.
Бірақ бұл ғылымнан үлес алу үшін қазақтар Ресей қаласына барып оқуға мәжбүр еді. Бұл ассимиляция қаупін туғызатын. Көбі тұйыққа тіреліп, амалсыз орыстан қатын алатын. Одан туған балалар Ұлы даланың «дертіне» аса қайғырмайтын.
ҒЫЛЫМНЫҢ бір сипаты –адамға батырлық дарыту.
Кім күреседі – сол жеңеді! Кімде-кім осы шартты қабыл-дап, азаппен алысуға дайынмын десе, өмірдің азабы азарт-пен алмасады. Дұрысы ауыр азап тәтті шырынға айналады.
Кімде-кім оның азабын айналып өтіп, «тәттісін ғана теріп жеймін» деп дәмеленсе, өмірі тозақтан тұрады.
Қаныш ҒЫЛЫМ деген нығметті тар түсінікте аңдамаған. Ол үшін Ғылым сан тарау салаға айналатын бір ғана БОЛ-МЫС.
Тағдыр бізге қисапсыз қиынды-ғын тоспаса, іштегі адами потенциалымыз ашылмайды. Кім-нің батыр, кімнің қорқақ, кімнің залым, кімнің ғалым екенін қалай айырамыз? Тағдырдың қылбұрауына түскенде ғана олар бетке қалқып шығады.
«Жезқазған» атауын қазіргі геологтар қоймаған. Ол көне есім. Демек байырғы қазақтар бұл өңірден жез қазып, керегіне жаратқан. Тау-тастың арасында олардың мыс қо-рытқан іздері сайрап жатыр. Қаныш көне шұңқырларды зерттеп, сол заманның өзінде кемі миллион тонна мыс өндіріп алғанын есептеп шықты. Бір қызығы, мұндай кен орны біреу емес, бірнешеу.
Ол: «Жер судың аты – тарихтың хаты», – дейтін.
