автордың кітабынан сөз тіркестері  Сон на кургане

Янка Купала

Людзі!.. Што людзі? Ці ёсць дзе між іх

Годны адзін хоць у людзі:

Мутнасцю, трупам нясе ад усіх,

Пошасцей поўныя грудзі

Дзед мой нябожчык, калі уміраў,

Так гаварыў мне і тату:

Скарбы у лёхах замчышча схаваў

Хтось адзін вельмі багаты.

Пад канец песні падбліжаецца з аднаго боку воўк, а з другога—ліс і аподаль на задніх лапах садзяцца; паміж

Стыдна стала ўжо тут

Мне за долю сваю...

Я ў пялёнках яго

Закапала ў зямлю

Князь багаты, стары

Ажаніўся са мной,

А мой верны слуга

Заручыўся з ракой

Тады сэрца ў мяне

Не было ці было...

Княжне меці яго —

Не да твару ішло.

Сон быў гэта, ах, сон.

Зноў зіма па вясне:

Ён пайшоў за другой;

Ён пакінуў мяне

Паміж трох адвечных дубоў — мохам і галлём усланы ўзгорак-курган; над ім, зачапіўшыся валасамі за галіны дубоў, вісяць тры русалкі і калышуцца.

Выгляні, месяц бяляны,
Светач ад веку да веку;
Сведкаю будзь неабманнай
Гэтагу сну чалавека.

Стражнік (адскакваючы, як бы спужаўшыся)

Моя мамаша…

Сам (валячыся на калені над замёрзшай)

Мая жонка…