Людзі!.. Што людзі? Ці ёсць дзе між іх
Годны адзін хоць у людзі:
Мутнасцю, трупам нясе ад усіх,
Пошасцей поўныя грудзі
Дзед мой нябожчык, калі уміраў,
Так гаварыў мне і тату:
Скарбы у лёхах замчышча схаваў
Хтось адзін вельмі багаты.
Пад канец песні падбліжаецца з аднаго боку воўк, а з другога—ліс і аподаль на задніх лапах садзяцца; паміж
Стыдна стала ўжо тут
Мне за долю сваю...
Я ў пялёнках яго
Закапала ў зямлю
Князь багаты, стары
Ажаніўся са мной,
А мой верны слуга
Заручыўся з ракой
Тады сэрца ў мяне
Не было ці было...
Княжне меці яго —
Не да твару ішло.
Сон быў гэта, ах, сон.
Зноў зіма па вясне:
Ён пайшоў за другой;
Ён пакінуў мяне
Паміж трох адвечных дубоў — мохам і галлём усланы ўзгорак-курган; над ім, зачапіўшыся валасамі за галіны дубоў, вісяць тры русалкі і калышуцца.
Выгляні, месяц бяляны,
Светач ад веку да веку;
Сведкаю будзь неабманнай
Гэтагу сну чалавека.
Стражнік (адскакваючы, як бы спужаўшыся)
Моя мамаша…
Сам (валячыся на калені над замёрзшай)
Мая жонка…
