Цитаты из книги автора Якуб Колас У старых дубах

Базыля выцягнулі і адратавалі, але пасля такога здарэння ён стаў ціхім і яшчэ больш задуменным.

1912

Ратуйце! Утапі-іўся! Гвалт, людзі, ратуйце!

Старыя дубы стаялі спакойна, важна, як і заўсёды. Толькі галкі, спуджаныя людскім крыкам, пазляталі з дубоў ды сіваваронкі з сярдзітым карканнем кружыліся над дуплістымі дзеравякамі, як бы злуючы на тое, што патрывожыл

Знячэўку Базыль так перапалохаўся, што ўвесь задрыжаў і падскочыў.

Схаваўшыся за куст, Грышка моўчкі наглядаў за сваім сябрам.

чым жа думаў хлопчык? Відаць, аб чымсьці важным і сур’ёзным,

Там над абрывістым берагам Нёмана стаяў стары, прысадзісты, таўсты дуб. А

Было тут, у дубах, адно месца, дзе Базыль любіў сядзець, назіраць і думаць.

Вось каб яе перуны, гэтую смерць! Каб злавіў дзе, халеру, ды спаліў. Тады людзі жылі б і жылі.

Што ж? Душа выходзіць. Прыйдзе смерць — і памрэш