автордың кітабынан сөз тіркестері  Ай мен Айша, 1-том

Шерхан Мұртаза

Дүниенің жаратылысында жазық жоқ, мүкісі жоқ. Дүниені бүлдіретін − өзіміз. Ең ақылды жаратылған жан − ол адам. Ақылды азапқа айналдырған да − адам. Жаратылыста жазық жоқ

Қанағат, жиен бала, қанағат қарын тойғызар, қанағатсыз жалғыз атын сойғызар, – деді Айша, – ертең де түн ұзақ, сонда айтармын

Адамның басы – Алланың добы» деген, қалай қарай тепсе, солай қарай домалайтын көрінеді.

− Е, әже-ай, Мұртазаның сүйегін іздеп жүр дейсіз бе? Қара ешкіні іздеп жүрмін, – деді Айша аһылап.

− Ой жазған-ай, тіліңнің ащысы-ай, – деп Қамқа кіртиді.

Есімде, 1937 жылы Мұртазаны тұтқындарда осы мұғалім «понятой» болған. Кейін ойласам, мені «халық жауының» баласы деген екен ғой. Оны мен білмеймін. Жылап үйге қайтып келе жатыр едім

Құдай берген жанды − Құдай алады. Бізге жанды Құдай қарызға берген. Қарыздың сүрегі («срок» дегені) қашан бітеді, сонда барып өлеміз. Қорқа-қорқа болдық қой, қараң қалғыр, − деді.

мына мейірімі аз, қаталдығы мол дүниеге осы бастан көндіге берсін деді ме екен?

Кейін, кейін күштінің әлсізді қалай қорлайтынын талай көрдім. Көрген сайын қарашұбар жылан менен көкқасқа бақа көз алдыма келе қалды. Ұмыта алмаймын

Дүние әлі солай. Өзгерген жоқ. Тек күс-күс жарылып кеткен, жарасына топырақ тығылып қалған өкшесімен әділетсіздікті теуіп кеп жіберетін адам табылмайды. Баяғыдай батырлық менде де жоқ.

Сірә, төрт-бес жастағы балалар бірін-бірі тілсіз-ақ түсінетін ерекше бір қасиет бар болса керек. Өсе келе үлкендер сол қасиеттен айырылып қалып, «Менің тілім, сенің тілің» деп, дауласкер дертке ұшырайды екен ғой...

Гришкалар бір түнде ұшты-

та қалдым. Қарсы алдымнан пыр - р етіп