Шынды білгісі келген адам әманда мына үш сұрақтың жауабын табуға тырыссын. Олар: Бұ пәниге қайдан кеп түстім? Мұнда не нәрсемен шұғылдансам екі тойым қабат, екі дүнием абат болмақ? Қандай іспен айналыссам айналама пайдалы боламын? Ең соңғысы: – Өлгеннен соң не боламын? Шыбын жаным қайда барып тұрақ-тайды? Міне, егер осы үш сұрақтың жауабын табуға шындап кіріссеңдер, көкірек көздерің ашы-лып, хикмет бұлағынан сусындайсыңдар,
зухур» деген кітапта Жүсіп туралы бүй дейді: «Ол ең алғаш инженерлік ғылымды дамытты. Адамзатқа алғаш рет қамба соғуды үйретті. Диірмен жасау ісін үлгі етті. Өзеннің тасуы, тартылу сияқты құбылыстарды зерттеді. Өзеннен арық қазу, су қоймасын салу, дәнді-дақылды сақтау ісін де өнеге етіп қалдырды».
Әт-тең, мен әкеме аттың үстінде тұрып сәлем бердім. Сол ағат ісім үшін Құдай менің ұрпағымнан пайғамбар шығармады, – деп қатты өкінеді. Жүсіптің аттан түспей сәлем беруі – Алла сүймес әдепсіз қылық еді. Осы әдепсіздігі үшін Тәңірсі Жүсіпті жазалады. Әдетте Құдайдың әмірімен пайғамбардың денесі көмілсе де, топырақта ші-рімей, саламат сақталатын. Жүсіптің мәйітіне ондай бақыт бұйырмайды. Тәні топыраққа сіңіп жоғалады. Қала берді, Жаббар Хақ Жүсіптің ұрпағынан пайғамбар шығармады.
Әй, періштелер, әдепті болыңдар! Ақырдың пайғамбары, екі әлемнің нұры, Мұхаммед нәбиім өзінің күнаһар үмбеттеріне деген махаббаты бұдан жетпіс мың есе артық,
Үш жүз жыл бойы Адам атаның көз жасы құрғамаса да, көзі көр болған жоқ. Ал қырық жылдың ішінде Жақып неге соқыр боп қалды? Себебі, Адам ата Тәңір тағаладан қорқып жылады, ал Жақып балалары үшін жылап еді...
