Бұл әңгіме - 1780 жылы шамасында осы Шыңғыс тауында Матай мен Тобықты арасында болған іс.
Ақыл деген - денеге егулі дән,
Суғарылса кіреді оған да жан.
Ақыл деген - денеге егулі дән,
Суғарылса кіреді оған да жан.
Өткен адам болады көзден таса,
Өлді-өшті, оны ешкім ойламаса.
Ол кетсе де белгісі жоғалмайды,
Керектісін ескеріп, ұмытпаса
Ақыл деген - денеге егулі дән,
«Ей, жұртым! Бір-екі ауыз сөз айтайын, Әйтеуір өлтіруің тұр ғой дайын. «Өлерде үш тілек бар» деуші еді ғой, Құдай үшін берсеңдер, мен сұрайын: Кебекпен мені азғана араздастыр, Өлген соң бірге қосып таспен бастыр. Мына бала - Тобықты баласы ғой, Мұны өлтірме, Кеңгірбай биге тапсыр»
Қолға түскен кісіге қатын мықты. Кейбіреуі таспенен атпақ болды, Кейбіреуі дарға да аспақ болды. Аяғында мойнына арқан тағып, Атқа байлап сүйретіп шаппақ болды.
Қайран жастар қапыда қолға түсті,
«Тентегінің жазасын мойынға алсын, Егер оған көнбесе, дайындалсын. Қырылыспай бітпейміз таусылғанша, Не Найман, не Тобықты бірі қалсын. Жауапты да тез берсін кешіктірмей, Ертең бесін намаздың уақыты кірмей. Өзге бітім болар деп ойламасын, Бітімім жоқ не өліп, не өлтірмей»
