Холыңнаң хаап чир унағын,

Ізебіңе суғынып парарзың…

Хаҷан кисчетселер тамағың,

Тӧреен чиріңні харбан саларзың.

О, минің орай кибелім!

Ол хобырған орыс поэттерні.

Че пӱӱнгі кӱндегі изенім

Ол тӱрк сӧстернің чіткеніне…

Пурунғы чоннарның чоллары —

Кӱргеннерге сииліп халғаны.

Ӧкіс турған обаа тастары —

Мағаа Худайым халғаны…

0, минің орай кибелім!

Худайым сағаа полыссын.

Сӧстер пічікти ӧлгенін

Чил таны тарадып чӧрзін.

 Хыри-пазы чоғын піле тура,

«Пӧзік чорыхха адым тимнеңер!» —

Хан Тигір ырағын хази кӧре,

Хыйығ салчам, сӱмім сӱмненчем.

Минің чолым — кӱн сари ам даа,

Аллығ сағызым — Тигір озарыхта,

«Чӧріп одыр!» — ат аазын тартчам,

Чил ле миннең тоғыр пу чарыхта.

«Чир-чалбаан син тастапчазың, оол!

Кемге халғысчазың хынызың?!

Кии нымзағы синнең не бе хоол?

Чӧрииң чох алызар кӱн сығызы?…» —

Ырах табыстар хайылча, хайылча.

Ат тіні тартылчадыр салааларҷа,

Хыри-пазы чоғы тығылысча,

Кӧксім істі сообас часхырынча:

«Тос парып, арса, амырим мин,

Че тигір суун ағыларым чонға!

Кӱн чарии сустарын, уғзабин,

Тартарбын чатхан чардына.

Андада ла одырып, ибде,

Кічіг палама нымахтар ызам,

Хайди хыри-пазы хыринда

Тігі чирнің чариин тутхам».