Таму пад нагамі ў чалавека звонка
Дарваўшыся да работы, ён у той дзень зрабіў шмат і надвечар, прытомлены, распачаў ужо завіхацца каля агарожы.
Яна чамусьці ад гэтага зірку пачырванела, апусціла галаву, уздыхнула.
- Як жа ты нанялася з хаты?
Жанчына адказала не адразу. І то як бы нехаця:
- Так здарылася.
- Як?
- Памёр мой.
Бушмар аж уздрыгануўся
пасядзеў каля маці, пераапрануўся ў сваю цывільную адзежу і адразу пайшоў на сялібу. Сабака весела гайсаў следам за ім. Бушмар агледзеў непапраўленую агароджу, непадгрэбеную салому, незачыненыя вароты на прыгуменне...
У адну руку згроб нешта з траіх і шпурнуў на блізкі ложак. Кароткая шыя яго густа пачырванела, ён моцна і шумна дыхнуў.
Звераватую панурасць Лявону Бушмару перадаў бацька - княжацкі дробны арандатар
За тыя гады яшчэ некалькі новых будынкаў вырасла паўз лес.
Другая гісторыя перад намі. Гісторыя сыноў Амілі і Галены. Яны растуць, каб дзейнымі ўвайсці ў новае жыццё.
Гэтае ж апавяданне скончана.
Назаўтра зноў позняе лета зіхацела сонцам.
