Біз Мән жоғалтқан ғасырда өмір сүріп отырмыз. Қазір бала тәрбиесін білім берумен шектемеу керек. Ұрпақтың ар-ұят сезімін қайрап, өткірлеп отыруға мұқтажбыз. Сонда ғана ұрпақ барлық ситуацияда жасырын жатқан Мәнді тез табады. Қала берді, замандастары не талап етіп тұрғанын қапысыз айырады.
Бақыт құсының қонуына себеп табылса, шаттық сезімі автоматты түрде тұла бойыңды билеп алады. Бақытқа ұмтылып қажеті жоқ. Ол жайлы уайымдап та керек емес. Бастысы, өмірлік мақсат пен мұраттың айқын болуы шарт! Тағы да қайталаймыз. Бақытты боламын деп оған талпынуға болмайды. Адам бақытты назарға алған сайын бақыт құсы алыстай береді.
Адамның хикмет кеудесі рухани құндылыққа толуы керек. Құндылық жиналмаса өмірден жалығамыз. Жалыққан жанды экзистенциялық қасиеттері қыспаққа алады. «Өмірімде Мән бар ма?», «Бұл әлемге қайдан келдім?», «Арқалауға тиісті миссиям қандай?», «Не үшін туылдым?», «Пейіш, тозақ бар ма, жоқ па?», «Өлген соң өмір бары рас па?» «Құдай жаратқан болса, менен не тілейді?», «ОЛ үшін не істеуім керек?» деген сұрақтар миға шаншудай қадалады. Жауап табылмаса, АДАМ тағдырдан жеңіледі.
Тағдыр күн сайын, сағат сайын адамға Мән тосады. Адам оны сәт сайын жүзеге асыруға міндетті. Әр адамның өзіне арналған Мәні болады. Ситуацияға орай Мән де өзгереді. Іздеуші Мәнді барлық ситуациядан таба алады. Себебі мәнсіз ситуация болмайды. Тіршілік әр секундта адамға бір борышты жүктейді. Мәнді жүзеге асыру тәсілі де – қайталанбас құбылыс. Әркім Өмірдің мәнін өзіне тән тәсілмен игереді. Мән үшін күрес басталғанда адамның жынысы, ұлты, тілі, білімі, діншілдігі, ұстанатын діни көзқарасы есепке алынбайды. Мән – бәріне ортақ нығмет! Мән табу тәуекелшіл мінез бен қайтпас қайратқа тәуелді!
Ондай кезде «Өмірімнің логикалық түйіні не? Бұл тіршілік немен аяқталады?» деп ойлау қорқынышты. Себебі өмір киносы түсініксіз сериялармен созылып барып, соңында мағынасыз өліммен, қызықсыз аяқталады
