Сама пані з двара заказала ў яго начоўкі
голад, і холад, але пераносіла ўсё моўчкі і нікому не жалілася
Даніла стаў маўклівы і пануры. Бондарства ён закінуў. Інструменты яго паіржавелі, бо ў хаце ён рэдка калі бываў - валяўся цэлымі днямі п'яны ў карчме пад
першы погляд здаецца, што гэта рэч вельмі простая і звычайная. Але так здаецца людзям, якія нічога цікавага ведаць не хочуць. Шліфоўка інструментаў - рэч і не простая і не звычайная. Трэба ведаць, які брусок - ці цвёрды, ці мяккі, ці гладкі, ці крупчаты - падходзіць да кожнага начыння. Трэба ведаць, як трымаць брусок, колькі разоў і як плюнуць на яго. Трэба цяміць, як шараваць - ці наўскос, ці проста, ці памалу, ці хутка, ці моцна прыціскаць, ці памаленьку, каб было акурат у меру. Кожнае начынне мае свае капрызы, свае вымаганні, якія майстар павінен памятаць, як свае пяць пальцаў. Потым глянец - з глянцам пачынаецца новая, цікавая гісторыя.
Жонка не пробавала яго ўцяшаць. Тая самая роспач вісела і над ёю. Слёзы, гарачыя і буйныя, капалі з яе вачэй на гліняную падлогу...
Пані, сама гэтага не разумеючы, бязлітасна плюнула чалавеку ў самую душу, зрабіла яму такую рану, якая ніколі не загоіцца. Крыўда была бязмежна балючая, неспадзяваная, хацелася яму валасы сівыя рваць на галаве і выць. Яго скінулі з гары ў глыбокую яму.
Усю дарогу, ідучы назад у вёску, ён сваёй жонцы ні слова не сказаў. Ішлі яны, як з пахавання. Даніла пахаваў найлепшую частку сваёй душы. Памерлі яго мары, якімі ён цешыўся ўсё жыццё
І пані вырасла ў яго думках вельмі высока. Яна надзене на яго чало вянок славы
І пані вырасла ў яго думках вельмі высока. Яна надзене на яго чало вянок славы
ажыццёўленыя мары Данілавага сэрца.
