Ey mənim əziz uşaqlıq əyyamım! Ömürdən iyirmi beş il keçəndən sonra səni düşünüb kədərlənmək, səndən ötrü heyifsilənmək, ölərkən yalnız səni fərəh və minnətdarlıqla xatırlamaq nə mənasız bir şeydir!
Bilirsinizmi, axmaqlarla yaşamaqdan, bəli-bəli deyib onlarla razılaşmaqdan xoş bir şey yoxdur, bu əlverişlidir!
dünyada ancaq axmaq adamlar qalacaq
qadınlarda elə bir hal olur ki, heç kəs onları incitməsə də, heç bir bədbəxtlik üz verməsə də, bəzən onlar incimək, bədbəxt olmaq ehtiyacını hiss edirlər.
Piyadadan atlıya yoldaş ola bilməz!
“Əsas ağıl deyil, əsas ağla istiqamət verən insan təbiətidir, insan qəlbidir, nəcib xüsusiyyətlərdir, inkişafdır”
Niyə axı insandan, verə biləcəyindən artıq şey gözləyəsən?
Mənə elə gəldi ki, o qəsdən öz yarasını qanadır, buna ehtiyac hiss edir, – məyus olmaq, iztirab çəkmək ehtiyacı… Böyük itkilərə məruz qalan adamlarda çox vaxt belə hal olur
Əgər sən məni onun şəkli üstündə hönkür-hönkür ağlayan gördünsə, bundan elə nəticə çıxarma ki, mən onu bağışlamaq istəyirəm. Mən onda da onu bağışlamadım. Mən onun üçün deyil, əldən çıxmış xoşbəxtlik, baş tutmayan arzular üçün ağlayırdım
Qəribədir, bircə elə günəşin işığı insanın qəlbində nələr edə bilərmiş!
