Мірона ж, Алёнку усе жалавалі,
У адной магіле родных пахавалі;
Да на той магіле вырасла травіца,
I людзі назвалі яе «брат-сястрыца».
Няшчасна Алёнка перастала жыць.
Што ж зрабіў Мірончук?
Ён маўляў сбясіўся,
Уцёк із касцёла, к Случы падбяжаў,
Иры берагу шчыра Богу памаліўся
I, як цяжкі камень, у ваду ўпаў!
Да пакуль жа яму прыняслі спамогу.
«Братачка ж ты мой родненькі!
Горку ж долю Бог нам дау,
Чаму ж ты мяне, міленькі,
Як сястрыну не спазнаў?
Тагды б я цябе любіла
Братнім орцам і душой,
Тагды б і грэху не была
Жыць пры табе, братка мой!
