Марозік крэпіць, лёд таўшчэе,

І рэчка вольная нямее,

Да дна вадзіца вымярзае

І ходу, бедная, не мае,

І цесна там ёй, і няміла

Яе халодная магіла;

Але дарма: жывую сілу

Не запраторыш ты ў магілу,

Мароз бязжаласны і люты!

Хоць ты звязаў і крэпка путы,

Скаваў і рэчкі і азёры

І ўсё заціснуў пад запоры,

Разлёгшысь лёдам і снягамі

Над чыстым полем і лугамі,

Ды ты жыцця, брат, не здалееш,

Як ты ні дурыш, ні шалееш.

Глядзі – скрозь ковы ледзяныя

Сачацца кропелькі жывыя,

Дарогу новую шукаюць

І лёд вадою заліваюць.

І праўда: рэчачка-крынічка,

Хаця і мелка, невялічка,

Але такую сілу мае,

Што лёд угору падымае

І ломіць глызу, як націну.

– Гэ, брэшаш ты, мароз, не згіну

Я пад карою ледзяною,