Яссауи ілімі келген соң түркілер табиғаттың үнін емес, өзінің жан жүрегінің дыбысын естігісі келді. Себебі көкіректе Тәңірлік әлемді аңсаған сағыныш сазының ойнап тұратыны күмәнсіз еді. Академиялық ғылымда сезімнің осы ерекше түріне «Жұмақ сағынышы» деген термин берген. Зікір алқасынан шабыттанып шыққан талантты дәруіштің кеудесін күй кернеп тұратын. Ерте ме, кеш пе, бұл күйдің төгіліп тысқа шығары анық еді. Осыған орай «күй – Тәңірдің күмбірі» деген тіркес пайда болды