із кейде әлдебір өзен қақ жарып аққан қыстақты, кейде жота үстіндегі ескерткішті, кейде алқап арасындағы ескі шіркеуді көретінбіз; әңгіме теңіз жағалауы туралы болса, демалушылар сыңсып жатқан жағажайды, аспанда қалықтаған шағалаларды көретінбіз. Меніңше, ол бізге айналамыздағы ұлан-ғайыр әлемді ұқтыруға тырысқан сияқты. Кереметі сонда, қазір көмекші есебінде біраз жерді шарласам да, қандайда бір графтық туралы түсінігімді Эмили бикештің сол суреттері кейпінде ғана қабылдаймын. Мәселен, Дербиширге барып, орталық алаңында тюдор мәнеріндегі емханасы бар қалашық пен әскери ескерткіш көрдім делік. Маған бәрібір сол көрініс Эмили бикештің Дербишир туралы айтқан әңгімелері түрінде ғана әсер етер еді.

Бірақ мен үшін дәл қазір маңызды нәрсе басқа: Эмили бикештің күнтізбелер жиынтығында да қателік бар болатын. Айталық, Норфолкке арналған бірде-бір суреті болған емес. Ол бізге мұндай дәрістерді көп өткізді ғой: сондай сәттерде, «мүмкін Норфолк келбеті туралы бүгін айтатын шығар?» деп ойлайтынмын. Бірақ олай болмады. Картаны таяқшасымен нұсқай отырып, өткізіп жатқан сабағына қосымша ретінде ғана: «Ал мына тұста Норфолк графтығы бар. Өте әдемі аймақ» дейтін де қоятын. Бірде оның ұзақ ойланғаны бар, бәлкім, суреттердің орнына не қоюы керегін ойланған болар. Сосын қайтадан, таяқшасын карта бетімен жүргізіп:

— Мынау — шығыс қаптал, теңіз суы шайып жататын құрғақшылық жердің шеті. Бұл жермен ешқандай жол өтпейді, — деді. Соны айтқанда, таяқшасы да жоғары-төменді жылжып жатты. — Адамдар солтүстік немесе оңтүстік жаққа жол жүргенде, бұл жерді айналып өтеді. Сондықтан Норфолк — жанға жағымды, бейбіт те тыныш аймақ. Бірақ ұмытылған аймақ десе де болатындай...

Ұмытылған аймақ. Жоғалған заттар аймағы. Ол Норфолкті осылай атайтын, бәрі де содан басталды. Өйткені, Хейлшемнің өзінде де,