Улар бетгачопарлиги, кулгилилиги ва зукколиги билан мисоли бир-бирига эшилган иплар эди. Улар нуфузли шахсларга тобеликни ёқтирмас, лекин уларнинг эътирофини исташарди. Улар илмий муассасаларни кулгили ва имиллаган деб ҳисоблашар, лекин ўзларини унда қандай тутишни билардилар. Улар ўзларини бегоналар деб тасаввур қилишар, аммо айни пайтда, ўзларини Кембриж коллежларининг хоналарида қулай ҳис қилишарди. Улар аҳмоқлар тўла саройда ўзига масхарабоз мақомини берган одамлар эди.”