Жыў у аднаго чалавека сын. Вялікі ўжо вырас, а ніколі бацьку бацькам не назваў.
— Кузьма,— крычыць сын на бацьку,— ідзі араць! Кузьма, загані свіней у хлеў!
Крыўдна бацьку, ды што зробіш: малога не перавучыў, а цяпер і рады не дасі.
Смяюцца людзі з Кузьмовага сына.
— Дурань,— кажуць,— як гэта можна, каб бацьку не паважаць!
А яму хоць бы што: не слухае ні бацькі, ні людзей.