Антоська!.. родны мой! канаю…

Перагарэў, адстаў, знікаю…

Вядзі ж ты рэй, вядзі… адзін…

Як лепшы брат, як родны сын.

Бог не судзіў мне бачыць волі

І кідаць зерні ў свае ролі…

Зямля… зямля… туды, туды, брат,

Будуй яе… ты дай ёй выгляд…

На новы лад, каб жыць нанова…

Не кідай іх… Га-а-х! – І – гатова!

Ні слоў жывых, ні сэрца стуку,

І халаднеючую руку

Антось цалуе і рыдае

І к трупу з енкам прыпадае