СОМНАМБУЛ.

Месяц выплыў над змрочнай, заснуўшай зямлёй

І павёў яго у цёмную даль за сабой

І прывабіў да мглістай, халоднай вады, —

Сэрцэ білося рыбкай у сеці тады.

Але месяц правёў праз рэкі сьветлы шлях

І развеяўся з сэрца дрыжачаго жах.

Зіхацела яна – серэбра пуціна,

Увадзіла у той край, дзе пануе весна.

Доўга, доўга цябе ён чэкаў і шукаў,

Але вось час жаданы нарэшці настаў…

І пайшоў ён па шляху, пайшоў аж да дна:

Агарнула яго цішына, глыбіна.