Таласқан аспанменен көкпеңбек тас,

Қарасаң тобесіне, айналар бас.

Жасаған мейірімі кең қадір Тәңірі,

Шығарған сол тауынан алтын, алмас.

Жіп-жиі, шытырманды түрлі ағаш,

Түрғаны мүнарланып өсіп жалғас.

Қарағай, шырша-батыр бір қалыпта:

Шілде, жаз, қысын, күзін есіне алмас!

Ішінде аю, қасқыр, түрлі аң толған,

Адамзат батып жалғыз аяқ салмас.

Бір күнде сенің иең түрік еді,

Орын ғып көшіп-қонып жүріп еді.

Қорықпайтын таудан, тастан батыр түрік

Қойныңа жайыменен кіріп еді...

Ер түрік ен далаңа к-рік еді,

Отырса, көшсе, қонса — ерік еді.

Тұрғанда бақыт құсы бастарында,

Іргесі, жел-күн тимей, берік еді.

Түрақсыз бұл жалғанда опа бар ма,

Сақтан, алдар, бой салып жақын барма!

Бүгінгі күн жан досың болып жүріп,

Қүлатып кетер ертең сені жарға.

Қарашы тоңірекке мойның бүрып,

Алтай, Орал бойында түрған түрік

Аты да, заты да жоқ, дыбысы жоқ,

Жоғалған әлдеқайда іріп-шіріп...

Осындай атамекен жерлеріне,

Қасиетті атаның көрлеріне

Аузы түкті шет елдер ие болып,

Көрсетіп тұр қысымды ерлеріне.

Анамыз бізді өсірген, қайран Орал,

Мойның бұр тұңғышыңа, бермен орал!

Қосылып батыр түрік балалары,

Таптатпа жолын кесіп, тізгінге орал