Вітайце халодныя Прыпяці хвалі,

Іх шум, не змлўкаючы, коніцца далей.

Бяжыць да Дняпра, у абдымкі каханка,

Пакорна сяброўка — яго паланянка.

Адвечна каханне іх рушыць, яднае,

Хоць Прыпяць у хвалях дняпроўскіх канае.

Яна, праплываючы шлях свой далёкі,

Свядома да смерці прыспешвае крокі.

Вось так і ў дчяўчыны бракуе стрымання,

Як сэрца ў юнацтве агорне каханне.

Няшчадна яе так віруе і круціць

А шчасце дчявочае ўсе ж не засмуцішь.

Гарыць нястрыманае любасці прага,

А да забойцы — салодкая ўвага.

I дух яе мкнецца па шляху жыццевым.

Усмешка на вуснах, пяшчотныя слоны.

Хвіліна кахання, ясноты і згоды

Куды даражэй нам за нудныя годы.