Ян Чачот
Да мілых мужычкоў

Ды і я вам памагу

Песеньку спяваці,

Ды і я ж між вамі ўзрос

Пры бацьку і маці.

I мне Бог на свеце даў

Гора гараваці,

Штобы лепш я вас любіў

I ўмеў спагадаці.

Ой, што ж вы напелі тут, Ды якога дзіва!

Шкода, што на голас ваш

Старонка драмліва.

Але як прачнецца з сну

Гэта Дабрадзейка,

Пэўна, будзе слухаць вас

Лепш, як салавейка.

Будзем колісь так і мы, Як тыя гуралі,

Што пан даў ім есць і піць, Яшчэ й грошы бралі.

Трэба толькі слухаць нам

Рады таго татка,

Што то казаў гараваць, Каб аджыла хатка.

Толькі, мусіць, той сынок

Не піў, як мы, водкі, А то б яму вялеў ён:

Кінь і мёд салодкі.

Ой, гаруйма, братцы, мы, Кіньма горку жлопель, Што не з жыта гоняць ўжо, А з аўса, з картопель.

Кіньце першы, жонкі, вы, Мілыя дзяўчаты,

Доля, шчасце зачне жыць, Дзе цвяроза хата.

Благаславіць будзе Бог

Ў каморы, аборы,

I не будзе такі люд

Бяссільны, як хворы.

Ой, каб колісь нам дажыць

Да такой паправы,

То запеў бы з вамі я, Што нам Бог ласкавы!