Сопылықтың ең бірінші іргетасы деп Мұхамбет пайғамбарды айтады. Ілкідегі ислам шектеулерден ада, терең һәм еркін ілім еді. Буквалист ғалымдар мен діншіл фанаттар Құранды бұрмалап қана қоймай, жұрттың тіршілігін, діни сенімін, ой-пікірін шектеп тастады. Бәрін шариғаттың тар шеңберіне қамады. Шариғат – Ілімнің алғашқы баспалдағы ғана, одан кейін Тариқат жатыр. Яғни Исламның ғылыми-фәлсапалық сатысы жүреді. Содан кейін Құдайға жақындағаныңды білдіретін АҚИҚАТ мақамына өтесің. Азат ойлы қазақтар діндегі шектеудің кесірінен шариғат заңынан әлдеқайда асқақ, биік, дана, өміршең ілімнің қапасқа қамаларын түйсікпен сезгендіктен, діннің құрғақ шарттарын ынтышынтысымен қабылдаған емес. Мұны қазақтар ғана емес, басқалар да түсінген. Сондықтан догмат діншілдер сопылықтан қауіптеніп, сопы-ишандарды қудалады. Қауіптенетін жөні де бар. Себебі сопылықпен сусындаған халық соқыр сенімді серпіп тастап, олардың ықпалынан шығып кетеді. Қуғын-сүргін мен репрессия сопыларды жасырын жүруге мәжбүрледі. Ойын астарлап жеткізіп, ілімді құпия ұстанды. Бұл жерде Ілім жайлы айтып отырмын. Себебі сопылық – дін емес, діндердің үстінде тұрған Ілім! Бірақ бұл атеизм емес. Өйткені ол ақиқатқа, яғни Құдайға жол бастайды. Себебі Құдай – Ақиқат! Дүниеде шындыққа жету қалай қиын болса, дәл сол сияқты Тәңірдің, керек десең, бір бөлшегін де танып білу мүмкін емес. Алаш жұртының дүниетанымынан сопылықты тамырымен жұлып тастауға қанша күш салынған-ды. Бірақ ресми ислам мен құпия ілім арасындағы қайшылықтан бейхабар болса да, қазақтар сопылықты қош көріп, өздерін нағыз момын санаған.