buni yuraklari kuyib ketganidan qiladilar (binobarin, yashirib o‘tirishning hojati yo‘q, u kishi mening sochlarimni yulib tashlaydilar, – deya takrorladi u atrofda kulgi ko‘tarilganligini eshitib g‘urur bilan), ammo, o Xudoyim, axir biron marta u meni... Yo‘q! Yo‘q! Bularning bari birovga ko‘rsatmay qilinadi, gapirib o‘tirishning ham keragi yo‘q! Keragi yo‘q!... Zotan, orzu qilgan narsamga bir emas, bir necha martalab erishganman, menga endigina achinib qarayotganlari yo‘q, le­kin... bo‘lgan-turganim shu ekan, men tug‘ma hayvonman!
– Bo‘lmasam-chi! – deb luqma tashladi homuza tortarkan xo‘jayin.
Marmeladov mushti bilan stolni qattiq urdi.
– Bo‘lgan-turganim shu ekan! Bilasizmi, siz bilasizmi, a’lo hazratim, men hatto uning paypog‘ini ham sotib ichganman. Poyabzalini emas,