Әкеке, өзің кеткен соң,
Атаңа нәлет тоғыз би,
Қызылы сөнбей сәуленің,
Жетімге келіп қол салып,
Дұшпанға қойды табаға.
Билерден қорлық көрген соң,
Шыдамай кетіп барамын
Төрежан сынды балаға.
Шіреніп жатып толғайтын
Сұмырай Алмаш қызыңда
Бұрынғыдай, ата, күн бар ма - ай?