«Сонца грэець, Калода прэець;
Сонца пячэць, Калода цячэць».
Далей дзяўчат круг нямалы,
Возля дзераўца Купалы
Ладам вядуць карагод;
Збіраюцца грамадою
Людзі з цэлага сяла; Гаспадары, маладзіцы,
Хлопцы, красныя дзявіцы —
Уся дружынка весяла!
Касцёр галля налажылі,
Атопкамі падпалілі,
Ярка полымя блішчыць;
Нясподаль дрэўца зялёна,
На мураўца пасажона,
У карагод дзевак маніць.
Гаспадарны маладзіцы
Прыняслі стол із святліцы,
Меж дзераўцам і агнём
Паставілі дый абмылі,
Абрусом белым накрылі,
Ядой занялі кругом.
Хімка кладзе хвунцік сала,
Наста каўбасу прымчала,
А Куліна свой запас
Гнацца за ізбыткам, дзетачкі, не трэба!
Хваліць толькі Бога, шчыра працаваці,
Любіць добрых паноў, маўляў родных браці,
Вось вашае дзела! — А дзяўчаты гладкі,
Ушануйце сівы волас бацькі, маткі,
Жывіце у чэсці, а Бог міласэрны
Дасць вам шчасну долю і дабытак верны!»
Яна — вось знахарка — усё адмаўляла,
Кругом сябе шчасце людзям раскідала;
Так што ўсе святою яе празывалі,
Да самай зямелькі паклон адцавалі.
У чыстаце, дзеткі, вельмі мілавалась,
Досвета у руччы заўсёды купалась,
Кожан дзень сарочку белу надзявала:
Вось адкуль прыйшлася святая Купала!
Вучыў мяне бацька — шчасце чы трывога,
Вось княжава жонка такога наварыць
Не раз мужу піва, так надакучае,
Тая, што ў золаце,— то панская дочка,
Жаніха прыдбала Князева сыночка;
Та, што ў аксаміце, хоць не так заможна,
Да ўсё-такі найшла паніча вяльможна;
Мілейшы ж мне Саўка у мужыцкім стане;
Бо мужык нягодны — не Боская справа?
Усяк здзекавацца над ім мае права!
Чы ты упілася, чы ты адурэла?
Штоб шляхціц з мужыцкай дочкай ажаніўся!
