Пастушка дзівіцца на сваё небывалае стада і смяецца дзіцячым галаском.
Кукарэку, табакерка! Смерць сядзіць у табакерцы! Кукарэку, няма Смерці! Радасць, радасць на ўсім свеце! Кукарэку! Кукарэку!
Беласнежная авэчка ляжыць на воўчай спіне, гайдаецца, як на пярыне, і зу
сім не баіцца.
I піць будзем,
I гуляць будзем.
У табакерцы Смерць —
Вечна жыць будзем!
Дзіда-дзед нёс дахаты табакерку з палонніцай.
Воўк быў такі згаладалы і худы, што можна было пералічыць усе яго рабрыны. Адзін клык ён ужо даўно згубіў. Ніжняя губа вісела, як шматка. Месцамі воўчая футра так выліняла, нібы яс пагрызла моль. Ва ўсім целе ляснога гаспадара адчу валася небывалая млявасць.
Гэту раніцу дзед назваў «грыбной», калі раненька-рана ён і ўнукі пайшлі з кошыкамі ў руках у грыбы.
Наш Дзіда-дзед спакойненька павалокся дахаты.
Дык вось у цёплы восеньскі дзянёк Дзіда
Уся сям'я расселася слухаць дзедава апавядашю. Што гэта была за сям'я?
