— У простым жыцці кожны край мае свой звычай, затое войны бадай усюды аднолькавыя. Войска выступае супроць войска. Ваююць! За што? За каго? За сваіх багатых начальнікаў...
Скокнуў куды трэба — у самае неба
Плач быў яе тысячагадовай скрыпкай, на якой яна наігрывала сваёй касой, як смычком. Плач быў ёй адзінай узнагародай за сваю Працу сусветнага ката, знішчальніка жыцця.
Колькі не танцуй казачка — не адарвешся ад майго кручка.
Калі ў гаспадарцы сварацца, у гаршку трасца варыцца.
Потым хітрая Смерць адчула, што ёй тут не хаханькі. «Дам яму хапу ў лапу»
— Дудкі! Не выпушчу з будкі...
Як топішь, дык
за цюцькін хвост хопішся.
Не па маёй лапцы рукавіца».
спакойненька павалокся дахаты.