Фарида бир қатор қуруқ, маъносиз сўзлар билан Мужгонга жавоб бераётганда, болалик чоғларининг севгили дўсти билан бирга кўнглида абадий ўлганини, энди ҳеч маҳал у билан ярашмаслигини ҳис этарди.
Бутун юзлар кулар, бутун қалбларда очиқ деразалардан кечалари уйга кириб, чироқ атрофида айланган парвоналар, капалакларга ўхшаш бир нарсалар титрарди.
Комрон, бир-биримиздан асли бугун айриламиз. Бугун бўлиб ўтган нарсаларга қарама, сен ҳамма вақт бир оз меники эдинг, мен эсам бутун қалбим билан сеники...