Қара торы ма, әлде ақ құба ма?
«сенің атың тұра тұрсын, менің атым жүре тұрсын»
Чарлз Риджуэйге жасы ұлғайған нағашы апасы
Жолы болар жігіттің жеңгесі шығар алдынан
ырып, тұтатып алды. Көңілінде жүрген қара тас біржолата түскендей.
— Құдайым-ау, ауа райы қандай жақсы еді, — деді ол алысқа рахаттана көз тастап. — Лэвингтон мырза, сіздің соғатын кезегіңіз.
Дәл осы сәтте әлгі пәле қайта басталды. Дәрігер таяғын сермегені сол еді, қиналған бір әйелдің ащы даусы естілді.
— Өлтіріп жатыр! Көмек беріңдер! Өлтіріп жатыр! — Дауыс шыққан жаққа жалт қараған кезде, Джектің жаны кетіп қалған қолынан трубкасы түсіп кетті. Жанындағы адам есіне түсіп, ол енді ентігін баса алмай, Лэвингтонға қарады.
Лэвингтон көзін көлегейлеп, добының соңынан қарап тұр екен.
— Қаттырақ соғу керек еді, сәл жетпей қалды, — деді ол.
Лэвингтон ештеңе естімеген сияқты.
Джекке жер шыр айналғандай көрінді. Ол қатты теңселіп, бір-екі қадам жасады. Есін жиған кезде шөбі қысқа қырқылған шымның үстінде жатқан болатын. Лэвингтон еңкейіп, үстіне төніп тұр екен.
— Жә, ештеңе етпейді, ештеңе етпейді, — деді ол.
— Маған не болды?
— Есіңнен танып қалдың, жігітім.
— Құдайым-ау! — деп Джек ыңыранды.
— Не боп қалды? Көңіліңде бір нәрсе бар ғой деймін.
— Қазір бәрін де айтып берем, бірақ алдымен сізден бір нәрсе сұрайын деп едім.
Дәрігер трубкасын тұтатып, алаңның шетіне жайғасты да: «Не сұраймын десең де құлағым сенде», — деді сабырлы сөйлеп.
— Кейінгі бір-екі күнде сіз мені зер сала бақылап жүрдіңіз ғой. Себебі не?
Лэвингтон ептеп көзін жыпылықтатып: «Бұл өзі бір ыңғайсыздау сұрақ екен. «Қазаншының еркі бар, қайдан құлақ шығарса» деген нақыл сөзді білетін боларсың?» — деді.
— Жалтармаңыз. Мен шын сұрап тұрмын. Неге өйттіңіз? Сұрап тұрғанымның үлкен себебі бар?
Лэвингтон қалжыңын тыя қойып: «Сұрағыңа бүкпей жауап берейін. Сенің бір нәрсе ойлап, тұйыққа тіреліп, қатты күйзеліп жүргеніңді байқап, өйтетіндей бұл жігітке не болды екен деген ой келді маған», — деді.
— Оның жауабын оп-оңай-ақ берейін мен сізге, — деді Джек ашына сөйлеп. — Мен жынданайын деп жүрмін.
Ол жым бола қалды, бірақ жаңағы сөзі өзі ойлағандай әсер қалдырмай, қорқыныш сезім де туғыза қоймағандықтан, тағы да қайталап:
— Мен жынданайын деп жүрмін, — деді.
— Түк түсінсем бұйырмасын, — деді Лэвингтон күбірлеп. — Шынында да, өте қызық екен.
Джектің ызасы келіп: «Одан бөтен ештеңе айта алмайсыз ғой, шамасы. Дәрігерлер, бәсе, осындай мейі
қарап қояды. Жетінші межеге жеткен болатын. Коттедж жаңағы меже мен доп түсіретін келесі ұяның орта тұсында-тын. Мезгіл жеті жиырмаға таяп қалған.
Олар үйдің маңынан өтіп бара жатқанда қыз әдеттегісінше бақтың ішінде жүрген, бұларға қарамады.
Екі доп та алаңда, Джектікі ұяға жақын, ал дәрігердікі одан алыстау жерде жатқан.
— Мен мынаны қалайда ұяға түсіруім керек, — деді Лэвингтон. — Түсіретін шығармын деймін.
Ол еңкейіп, допты қалай соғуды ойластырды. Ал Джек қыбыр етпей, екі көзін сағатынан алмай бақылап тұрған. Бұл кезде мезгіл жетіден жиырма бес минут кеткен еді.
Доп шөптің үстімен домалап барып, түбіне сәл кідірді де, ұяға кіріп кетті.
— Жақсы соқтыңыз, — деді Джек. Даусы біртүрлі қырылдап шықты. — Ол мойнынан жүк түскендей күрсінді де, білегіндегі сағатын жоғарырақ ысырып қойды. Ештеңе де естілген жоқ.
— Бір минутқа, айып етпесеңіз, — деді Джек. — Мен трубкамды тұтатып алайын.
Олар сегізінші межеге келгенде кішкентай үзіліс жасады. Джек ырқына көнбей қалтыраған саусақтарымен трубкасын темекіге толтырып, тұтатып алды. Көңілінде жүрген қара тас біржолата түскендей.
— Құдайым-ау, ауа райы қандай жақсы еді, — деді ол алысқа рахаттана көз тастап. — Лэвингтон мырза, сіздің соғатын кезегіңіз.
Дәл осы сәтте әлгі пәле қайта басталды. Дәрігер таяғын сермегені сол еді, қиналған бір әйелдің ащы даусы естілді.
— Өлтіріп жатыр! Көмек беріңдер! Өлтіріп жатыр! — Дауыс шыққан жаққа жалт қараған кезде, Джектің жаны кетіп қалған қолынан трубкасы түсіп кетті. Жанындағы адам есіне түсіп, ол енді ентігін баса алмай, Лэвингтонға қарады.
Лэвингтон көзін көлегейлеп, добының соңынан қарап тұр екен.
— Қаттырақ соғу керек еді, сәл жетпей қалды, — деді ол.
Лэвингтон ештеңе естімеген сияқты.
Джекке жер шыр айналғандай көрінді. Ол қатты теңселіп, бір-екі қадам жасады. Есін жиған кезде шөбі қысқа қырқылған шымның үстінде жатқан болатын. Лэвингтон еңкейіп, үстіне төніп тұр екен.
— Жә, ештеңе етпейді, ештеңе етпейді, — деді ол.
— Маған не болды?
— Есіңнен танып қалдың, жігітім.
— Құдайым-ау! — деп Джек ыңыранды.
— Не боп қалды? Көңіліңде бір нәрсе бар ғой деймін.
— Қазір бәрін де айтып берем, бірақ алдымен сізден бір нәрсе сұрайын деп едім.
Дәрігер трубкасын тұтатып, алаңның шетіне жайғасты да: «Не сұраймын десең де құлағым сенде», — деді сабырлы сөйлеп.
— Кейінгі бір-екі күнде сіз мені зер сала бақылап жүрдіңіз ғой. Себебі не?
Лэвингтон ептеп көзін жыпылықтатып: «Бұл өзі бір ыңғайсыздау сұрақ екен. «Қазаншының еркі бар, қайдан құлақ шығарса» деген нақыл сөзді білетін боларсың?» — деді.
— Жалтармаңыз. Мен шын сұрап тұрмын. Неге өйттіңіз? Сұрап тұрғанымның үлкен себебі бар?
Лэвингтон қалжыңын тыя қойып: «Сұрағыңа бүкпей жауап берейін. Сенің бір нәрсе ойлап, тұйыққа тіреліп, қатты күйзеліп жүргеніңді байқап, өйтетіндей бұл жігітке не болды екен деген ой келді маған», — деді.
— Оның жауабын оп-оңай-ақ берейін мен сізге, — деді Джек ашына сөйлеп. — Мен жынданайын деп жүрмін.
Ол жым бола қалды, бірақ жаңағы сөзі өзі ойлағандай әсер қалдырмай, қорқыныш сезім де туғыза қоймағандықтан, тағы да қайталап:
— Мен жынданайын деп жүрмін, — деді.
— Түк түсінсем бұйырмасын, — деді Л
— Өлтіріп жатыр! Көмек беріңдер! Өлтіріп жатыр! — Дауыс шыққан жаққа жалт қараған кезде, Джектің жаны кетіп қалған қолынан трубкасы түсіп кетті. Жанындағы адам есіне түсіп, ол енді ентігін баса алмай, Лэвингтонға қарады.
Лэвингтон көзін көлегейлеп, добының соңынан қарап тұр екен.
— Қаттырақ соғу керек еді, сәл жетпей қалды, — деді ол.
Лэвингтон ештеңе естімеген сияқты.
— Құдайым-ау, ауа райы қандай жақсы еді, — деді ол алысқа рахаттана көз тастап. — Лэвингтон мырза, сіздің соғатын кезегіңіз.
Дәл осы сәтте әлгі пәле қайта басталды. Дәрігер таяғын сермегені сол еді, қиналған бір әйелдің ащы даусы естілді.
Ол еңкейіп, допты қалай соғуды ойластырды. Ал Джек қыбыр етпей, екі көзін сағатынан алмай бақылап тұрған. Бұл кезде мезгіл жетіден жиырма бес минут кеткен еді.
Доп шөптің үстімен домалап барып, түбіне сәл кідірді де, ұяға кіріп кетті.
— Жақсы соқтыңыз, — деді Джек. Даусы біртүрлі қырылдап шықты. — Ол мойнынан жүк түскендей күрсінді де, білегіндегі сағатын жоғарырақ ысырып қойды. Ештеңе де естілген жоқ.
— Бір минутқа, айып етпесеңіз, — деді Джек. — Мен трубкамды тұтатып алайын.
Олар сегізінші межеге келгенде кішкентай үзіліс жасады. Джек ырқына көнбей қалтыраған саусақтарымен трубкасын темекіге толтырып, тұтатып алды. Көңілінде жүрген қара тас біржолата түскендей.
Олар үйдің маңынан өтіп бара жатқанда қыз әдеттегісінше бақтың ішінде жүрген, бұларға қарамады.
Екі доп та алаңда, Джектікі ұяға жақын, ал дәрігердікі одан алыстау жерде жатқан.
— Мен мынаны қалайда ұяға түсіруім керек, — деді Лэвингтон. — Түсіретін шығармын деймін.
