Мәселен, кез келген бір орындықты алайық, бұл орындық жоқ еді, орманнан қиып, ағаштан ойып мен жасадым. Демек, мен бұл орындықтан бұрын болдым. Сондай-ақ бұл орындықты жасадым һәм менің табиғатым бұл орындықтан мүлде басқа. Яғни, бұл орындық – ағаш, мен – адаммын, бұл – сезімсіз, мен – сезімге баймын. Дәл осы секілді Алла Тағала бұл әлемді жоқтан бар етті, тіпті бұл жаратылыс бағынып тұрған уақыт пен мекен атты алып ережені де Алла жаратты.
«Сіз бір адамға сәтті жазылған бір еңбекті таныстырсаңыз, әлгі адам дереу авторын сұрап: «Бұл кітапты кім жазды?» десе, сіз оған «Мұхтар жазды» деп жауап берсеңіз. Ол кісі қайтадан сол сұрақты қойып: «Ал Мұхтарды кім жазды?» десе сұрағы орынды бола ма? Әлбетте, жоқ. Сондықтан «Әлемді Алла жаратты, ал Алланы кім жаратты?» деп сұрау да дәл сондай орынсыз, қате сұрақ.
Мұсылмандар бір ғана нәрседен қорқады: ол – Алланың махаббатынан мақұрым қалу. Бұл Құран терминінде «хашиятун» деп аталған. Сол үшін құлшылықты жақсы көріп жасауға, сүйіспеншілік танытып иман етуге шақырады.
Истиғаза» – «ағузу билләһи минаш шайтанир ражим» деген сөйлемнің қысқарған атауы.
адамға қойған ережесі сол – тынымсыз ізденіс, тыңғылықты еңбек.
Ғани (ешкімге және еш нәрсеге мұқтаждығы жоқ сарқылмас байлықтың Иесі), Хамид (бәріңнің ризық несібелеріңді жеткізетін, бар мадаққа, үздіксіз ұлықтауға лайық)»
Кемшіліксіз Алла ғана, ал құл – кемшілігімен көркем. Құл болу – кемшілігін мойындау.
