Пчолы — гэта набытак і скарб, ягамосці,
А ў сумлення ўсё роўна ты навідавоку, —
Не схавацца нідзе!
У сабе нёс пагоню, бо гнала сумленне.
Глупства суд чалавечы! У сэрцы глыбока —
Горшы суд… Там сумленне адно валадарыць,
Зуб за зуб патрабуе і вока за вока…
дык нясіце ланцуг, я гатовы да кары.
Што я варты без працы?
Бадзяцца павінен, Загніваецца сэрца ад думак паганых.
Як ні кінь, ад людзей не схаваеш злачыну,
Не ўсё роўна вісець: ці на плошчы,
ці ў лесе?
У сабе нёс пагоню, бо гнала сумленне.
Цёмны я, невучоны, пачаў спадзявацца:
Час злачынства астудзіць, забудуцца людзі,
I віну акуплю я пакутай і працай.
Я пакутаваў гэтак
Цёмны я, невучоны, пачаў спадзявацца
