Оның – жай сандырақ, – деді Қобби. – Байлық белге қыстырған шиланда болмайды. Қандай қампиған әмиян да қабысады, егер оны толтырып тұратын алтын жылға болмаса. Арқат қаншама жомарттық көрсетсе де, оның әмиянын қабыстырмайтын табыс көзі бар.
– Оның үстіне ұлдарымызды ойласақ, тіпті бас қатады, – жалғастыра түсті Бансыр. – Олар бізді өкшелеп өсіп келеді ғой. Олар да, жанұялары да, олардың түп-тұқияндары да осылайша жұпыны ғұмыр кешпек пе, айналаны алтын басып жатқанда? Олардың да кешкі асы ешкі сүті мен сұлы ботқа болып қалмақ па?
Екеуміз де сағаттап тапқанымызды, мезеттеп жұмсайтынбыз. Сол кезде біздің табысымыз жақсы еді ғой. Енді міне, байлықты түсімізде ғана көретін болдық.
Мен бірдеңені ұққан секілдімін, Бансыр. Біздің баю тәсілін неге білмей келгенімізді енді түсіндім. Біз оны мүлдем іздемеппіз. Сен Вавилондағы ең жақсы арба жасаумен жүріпсің. Сенің бар қабілетің соған жұмсалыпты. Сондықтан сенің байлыққа қолың жетпеді. Ал мен лираны ең озат тартушы болсам да, кедейліктен арылмадым.
– Түйе саудагері Небатырға тиесілі. Ол бір келе6 түйе сатып алуға ақшасы
Ал мынау, – жалғастырды Матон, түйіншектің жіңішке жібін шешіп жатып, – Түйе
Енді Арқат, өзін жұмыртқа сатушы ретінде таныстырған ұялшақтау кісіге назар аударды:
– Егер де себетке таңертеңгісін он жұмыртқа салып, кешкісін тоғызын ғана алып отырсаң, не болар еді?
– Уақыт өте келе жұмыртқа сыймай кетер еді.
– Неге?
– Өйткені, күн сайын мен алғаннан гөрі салған жұмыртқа бір санға артық қой.
СЕН ТАПҚАН ҚАРЖЫНЫҢ БІР БӨЛІГІ ҒАНА ӨЗІҢЕ ТИЕСІЛІ
жел бағытының құбылуына қарамастан, ауды тиісті жерге құра алатын адамды қалай жолы болғыш жан деп есептейсің? Сәттілік деген – тәкаппар пері. Ол әзірліксіз адамға уақытын кетірмейді.
Егер де сен тапқан ақшаның оннан бір бөлігін өзіңе қалдырып отырсаң, он жыл ішінде қанша жинар едің?
Мені есептен алған сабағым ұялтқан жоқ, жылдам жауап бердім:
– Бір жылда тапқан табысқа тең болар еді.
