Содан жанжал төбелес болып, ақырында 1723 жылы қазақ-қалмақ болып жиылып соғысқан да, қазақтың көбін қырып, қалғанын қуып жіберген соң қазақтар аш-жалаңаш жаяу шұбап, бір көлдің басына келіп, көлді айнала сулап жатыпты. Сонда бір ақсақал кісі айтыпты: балалар адам бастан кешкен жақсылықты қаядай жұтпаса, жаманшылық көргенінде, сондай жұтпауы керек. Біздің бұл көрген бейнетіміздің аты «Ақтабан шұбырынды, алқа қол сулама» болсын дейді. Мағынасы — табанымыз ағарғанша жаяу жүріп, көлді айналып жатқан күн дегені. Және сол жолда айтылған қазақтың ескі өлеңі мынау:
Біздің қазақ — басынан көшпелі болып, ат үстінде жүрген халық. Қала болғанша — мола бол. Арық атанған аштан өледі, деп, барымташылықты мақтап, тұрақсыз қазақ болып күн кешкен жұртпыз.
Сонда бір ақсақал кісі айтыпты: балалар адам бастан кешкен жақсылықты қаядай жұтпаса, жаманшылық көргенінде, сондай жұтпауы керек. Біздің бұл көрген бейнетіміздің аты «Ақтабан шұбырынды, алқа қол сулама» болсын дейді. Мағынасы — табанымыз ағарғанша жаяу жүріп, көлді айналып жатқан күн дегені
Біздің қазақтың үш жүзге бөлінгенін қазақтар былайша айтады. Әз-Жәнібек қазақты Қашқардағы Шағатай нәсіліне қаратқан соң кешікпей сол кезде көшпелі басқа елдерді Жүніс ханның Ахмет деген баласы билеп, оның ағасы Жәнеке, шын аты Махмұд деген Ташкентте үлкен хан болыпты. Сонда Ахмет хан қазақтың әскерге жараулысын үшке бөліп — Ұлы жүз, Орта жүз, Кіші жүз деп, қалмақты шаба берген соң, қалмақтар
Ахмет ханды Алаши қойыпты, мағынасы — жан алғыш дегені. Оны естіген соң Ахмет — қалмаң бүл атты қорыққан соң қойды, енді қалмақты шапқанда — Алашылап шабыңдар деген соң, қазақтар Алаши деп шауып, сол қазаққа Ұран болыпты
Тарих ғумуми» деген кітапта барша түрік, Иран, юнан, қытай һәм европадағылар — Яфас нәсілінен. Барша араб, асур, гілдан, фінике, картаже, ғибрани мысырлар — Сам нәсілінен. Барша хабаш, судан, зәңгибар, барша қара түсті жұрт — Хам нәсілінен дейді.
